Licho prowadziło wędrowny tryb bytowania wałęsając się po całym świecie w poszukiwaniu miejsc w którym ludziom sprzyja szczęście, istnych oaz dobrobytu, spokoju i euforii, aby tam przeprowadzać swoje ataki.Zaczynało od podpaleń zabudowań, zesłania głodu, nieurodzaju, później klęsk żywiołowych i epidemii i to jej często wystarczało po czym szło dalej.Czasami jednak było tak, że dana gospoda wyjątkowo wpadła jej w oko, bo bił od niej spotęgowany dostatek i harmonia, co ją strasznie drażniło i wtedy postanawiała zostać na nieco dłużej.Podania mówią, że wówczas uporczywie nękała gospodarzy podczas codziennych czynności, koniom plątała grzywy, kotom i psom wiązała ogony i straszyła ptactwo domowe.Dokonywała także podpaleń tu i tam, psuła owoce i warzywa, oraz powodowała niszczenie się narzędzi.Jej metody sięgały jeszcze dalej i tak potrafiła od rana do nocy szeptać ludziom do ucha różne herezje doprowadzając ich do szaleństwa, gdyż nie rzadko brali to za prawdę.
Na licho nie było żadnego sposobu, nie dało się przekonać, ani zmusić do odejścia.Jedynym wyjściem było cierpliwe znoszenie krzywd i czekanie w pokorze aż samo odejdzie, a ono zostawało do momentu aż zupełnie pozbawiło człowieka dobrobytu i komfortu psychicznego.
Co ciekawe w języku polskim ta przebrzydła kreatura pozostawiła po sobie ślad pod postacią wyrażeń takich jak : licho nie śpi, licho wie, gdzieś go licho niesie, pal go licho, licho wzięło, do licha.
Tekst opracował Piotr Gadaj
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz